10 dni wahałem się czy opublikować notkę na temat Powstania. Właściwie nie na temat  Powstania ale na temat notki Powstanie Warszawskie Profesora Święcickiego. Wahałem się długo i dopiera odzew na mój wpis dotyczący Valsera mnie do tego zachęcił. Gdybym napisał, że wsadziłem kij w mrowisko to by była przesada, to był raczej patyczek po lodach. Z niektórych komentarzy dowiedziałem się, że nie dość, ze jestem matołkiem, to na dodatek ruskim trollem itp. itd.

Zrozumiałem, że już po mnie i jeszcze jeden czy dwa epitety nie zrobią większej szkody na moim pokracznym wizerunku.

Zatem do rzeczy.

Pojawienie się Pana Profesora w SN wzbudziło mój zachwyt. Pamiętamy Jego słynny wywiad. No,zacierałem ręce. Przestałem je zacierać ponieważ  oczekiwałem że się czegoś dowiem, może nauczę /po to jestem w SN aby się dowiedzieć i nauczyć, a nie pouczać. Stąd zadawanie pytań/ niestety większość  wpisów Pana Profesora to historie z życia Jego Rodziny. Takie rzeczy mnie nie interesują. Wspomniana notka zaintrygowała mnie i ją, niestety, przeczytałem.

Dlaczego niestety?

No to po kolei

„Urodziłem się w Warszawie w grudniu 1961 roku. Było mroźno. W ogóle była ciężka zima” - świetna pamięć :). Uwaga, uwaga to tylko głupi żart, głupi małpi żart. Podkreślam – żart. 

Dalej już na poważnie.

„…. z nikim o Powstaniu nie rozmawiałem. Nikt mi niczego nie mówił.”

Tu pierwsze wątpliwości i niezrozumienie. Jak to możliwe, nikt nie mówił? Te kotwice na murach  ślady po kulach ruiny /pałac Szustra odrestaurowany chyba lata 60/70/ Bawiłem się tam „w wojnę” Nie wiem czy to był Wrzesień czy Powstanie, ale Ojca nie zapytać? Jestem 4 lata starszy od Pana Profesora to chyba ja powinienem mieć większe bo tuż postalinowskie opory.

„Ojciec mojego szkolnego przyjaciela walczył w Powstaniu jako oficer (NSZ), a mama była łączniczką (AK). Nie powiedzieli o tym przyjacielowi ani słowa. Nie wiedział nawet, że byli w Powstaniu. Dowiedział się jak miał 16 lat chyba..”

Tu kolejne zdziwienie. Jak to możliwe. Co oni synowi mówili, jak ich pytał o wojnę? Bo pytać musiał. Nie ma siły. Z tym NSZ no może jeszcze dałoby się zrozumieć, ale łączniczka? Gdzie oni robili kariery? No bo tak z własnej woli…. .

„…. moja Babcia, która słysząc sylwestrowe fajerwerki namawiała nas na zejście do schronu, „bo strasznie dziś bombardują”. Doskonale ją rozumiem. Inna sprawa że moja Babci mówił w takich razach „przeżyłam I Światową, bolszewicką, drugą, Stalina to i teraz dam radę”

„… wiem, że Wajda nakręcił „Kanał” w 1956 czy 1957 roku. A „Kanał” jest przecież o Powstaniu. No i jest to film, który dostał liczne nagrody. Czyli niby się mówiło…

A jednak zapewniam Was, że nie. Nie mówiło się.”

Przepraszam Panie Profesorze, ale się mówiło. Powszechnie. Nikt nie śpiewał na ulicach powstańczych piosenek, ale się mówiło. Jak można było żyć wśród śladów setek tablic upamiętniających rozstrzelanych cywili /z dokładnymi datami/ Jak można było się bawić i nie mówić? Pisze Pan i jeszcze zapewnia!? No nie wiem, ale pewnie Pan mi wytłumaczy.

„O tym, że mój Dziadek był w Powstaniu dowiedziałem się grubo po Jego śmierci. Za życia Dziadka mówiło się o Kampanii Wrześniowej, o niemieckich kulach, które nosił w sobie całe życie, już tam nawet, choć mocno półgębkiem, wspominało się o Rosjanach (drugi Dziadek był w niewoli rosyjskiej, a potem niemieckiej i uważał, że niemiecka była lepsza, o tym jakoś mógł mówić, przynajmniej tak troszeczkę…), ale o Powstaniu, o swoim w nim udziale - nic. Nic a nic.”

Nic z tego nie rozumiem. Nic a nic.

Fragmentu o piosenkach nie cytuję, ale dla mnie to cały czas wielka tajemnica. Nitk nie nucił, Pałacyku Michla, Marszu Mokotowa? Deszcz jesienny Czerwonych Gitar w Opolu też nie rodził pytań? Nadal nic  z tego nie rozumiem.

Dodam, że na wakacyjne obozy na które jeździłe śpiewało się ba, nawet piosenki Uderzeniowych batalionów kadrowych. Tak, tak tych "polskich faszystów". Polecam świetny kawałek "Natalia" pozwolę sobie na mały cytat:

Raz batalion Uderzenia

kiedy walił poprzez wieś

wychyliła się z okienka

panienka, panienka

w piersi twarda, w sercu miękka

i westchnienie ku nim śle.

Oczywiście my śpiewaliśmy "w sercu twarda, w piersi miękka" ale wiadomo co mają chłopcy w głowach:)

„O wojnie dowiadywaliśmy się nie z żadnego tam „Kanału” czy „Popiołu i diamentu” tylko po prostu z „Czterech pancernych i psa”. Dla mnie bomba! Oczywiście oglądałem pancernych, czekałem na kolejny odcinek jak każdy, ale ja ani NIKT z mojego otoczenia nie traktował tych zgrywów jako elementu historii czy źródła wiedzy! To wtedy powstał dowcip „jak byśmy mieli dwa takie czołgi to sami byśmy tę wojnę wygrali”.

Oczywiście każdy chłopak chciał się przejechać czołgiem postrzelać i zakochać w Marusi. Ale traktować serio. Nawet takie szczyle jak ja nie mieli co do tego wątpliwości, że to lipa.

„Myśmy też chyba chcieli tych Rosjan od pancernych pokochać, bo kogoś się chce kochać jak człowiek ma 6 czy 7 lat, ale jakoś zero entuzjazmu w dorosłych było, kiedy podczas zabawy byliśmy Rosjanami. Nikt tego nie komentował, nikt nic nie mówił - ale przecież czuliśmy, że nie wolno, nie trzeba, tylko nie to.”

Jakoś inaczej się bawiliśmy. Dzięki temu Pan „poszedł w Profesory”, ja  …szkoda gadać.

Na „moich” ulicach panował taki porządek. Elita – powstańcy, rezerwa – Wojsko Polskie, trzecia liga … tu niespodzianka – Niemcy, klasowe gamonie – ruscy. Prosty czytelny podział. A mieszkałem w elitarnej dzielnicy wśród komuchow, ubeków itp. Było też trochę proletariatu aby było „tak wicie sprawiedliwie i demokratycznie”

„Warszawa była morzem gruzów. Marszałkowską jechało się jak wąwozem. Skąd to się wszystko wzięło??” Pan to pamięta? Ja nie.

„… wtedy się dowiedzieliśmy, że wszyscy fajni ludzie nie żyją. A więc ci dorośli, którzy nas uczyli powstańczych piosenek na czeskiej granicy przy ognisku, nie byli fajni. Byli marni. Fajni zginęli. Ale za to bez sensu. Bez sensu było to, że zginęli.” Jakoś późno się Pan o tych ludziach dowiedział.

Na pewno byli bohaterami tak jak cywilni mieszkańcy Warszawy, ale nie byli fajni. To złe słowo.

Zachęcam do przeczytania całego artykułu Pana Profesora. Szczerze zachęcam mając prośbę aby oceniając mój zobaczyć czy czegoś nie zmyślam. Pan Profesor zaprezentował swoje wspomnienia na te sprawy. Ja zadziwiony swoje. Nie chodzi mi o posiadanie racji chodzi mi o to i dlatego piszę na ten temat, aby ludzie spoza warszawy i ludzie młodzi nie myśleli, że Warszawa milczała kilkadziesiąt lat.

Szara zastraszona bojąca się własnych dzieci. Mój Ojciec się nie bał.

Nie mówiło się niby? Mówiło się.

Pamiętam jak chodziliśmy z Ojcem – Powstańcem /czasem zabieraliśmy kolegów/ po Warszawie opowiadał o Powstaniu, pokazywał miejsca w których walczył, gdzie został ranny, gdzie był szpital polowy. Potem obowiązkowe lody w Zielonej Budce. Tata mówił o Powstaniu bardzo rzadko. W domu temat oczywiście się przewijał, ale nie zanudzał w stylu „jak gonili hitlerowca ..” Dziękuję Mu za to. Częste gadanie spłyca temat.

Urodziłem się w 1957 roku. W tym roku Plac Napoleona przemianowano na Plac Powstańców Warszawy. Pan Profesor nigdy nie był w centrum Stolicy? Komuchy w latach 60tych wydało znaczek  pocztowy. Miał niski nakład, ale był. Komuchów nienawidziłem "od zawsze", ale na Boga ... coś tam przepuszczali. Nie słyszałem o zamknięciu człowieka po 57 za dowcip czy wspomnienie Powstania. W pracy mogło być różnie, ale to zależało od jej charakteru. Cały czas dręczą mnie pytania. Żyliśmy obok siebie, ale w innych światach. Jak to możliwe?

Na koniec parę słów o moim Ojcu.

Poszedł do Powstania mając 18 lat był zaprzysiężony. Z Powstania wyszedł w stopniu kaprala. Przez obozy jenieckie /odgruzowywał Monachium/ wyzwolony przez Amerykanów trafił do II Korpusu we Włoszech. Wojna w Europie się skończyła, nie walczył, ale na Pacyfiku jeszcze trwała. Ze swoim kumplem a późniejszym szwagrem napisali do amerykańskich władz o możliwość walki z Japończykami jako ochotnicy. Odpowiedź przyszła i w niej była oczywiście zgoda oraz automatyczne nadanie obywatelstwa. Wujek pojechał do USA.  Ojciec nie. Miał do kogo wracać.

Dziękuję za cierpliwość. 

---

tagi: powstanie 

	Autobus117
	11 sierpnia 2024 17:15

54     1634    8 zaloguj sie by polubić